14 - Czyli nigdy nie daj się wykorzystać.

     Trzynastego udało się załatwić sprawę, która już od września spędzała mi sen z powiek. Rozpoczęłam wojnę, cichą wojnę. Mam nadzieję, że wszystko uda się załatwić sprawnie i szybko, im szybciej tym lepiej. Mam również nadzieję, że nikt nie wymięknie, wszyscy będą trzymać się razem do końca, aż do załatwienia Tej sprawy. Bowiem jeśli tak nie będzie to sama zawalczę. O spokój. Wydarzenia ostatnich miesięcy sprawiły, że straciłam nadzieję. Mimo wszystko - zawalczę.I wygram. Oby...
     Śnieg, śnieg, śnieg. Mnóstwo śniegu. Już wczoraj wieczorem za oknem szalało ale dzisiejszy poranek przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Zaspy po kolana, wiatr i sypiący śnieg. I choć miałam nie iść do szkoły to poszłam, w ostatniej chwili ktoś zmienił mój wybór. I poszłam w sumie tylko po to, żeby jedną lekcję przegadać, drugą przebiegać na hali, a później przymusowo nażreć się na szkolnej stołówce. U nas w sytuacjach kryzysowych osoby, które nie chodzą na obiad iść muszą, co by się nie zmarnowało. Nie dożywiam się i nie mam pojęcia jak można najeść się jakimiś dziesięcioma kuleczkami czekoladowymi Nesquik (czy tam cuś, żebyście wiedzieli mniej więcej o co chodzi) z mlekiem + podejrzana bułka słodka. Może to i lepiej że się nie dożywiam. Z resztą... Nie jem w szkole, wepchnę coś w siebie rano (niewiele) i 7 godzin tylko z gumami do żucia. Nie wiem dlaczego inni mówią, że to jest dziwne. Kurdę...
     Piszę notkę tańcując na krześle do Give it all-Rise Against. Ubóstwiam. GŁOS... Łooh.
 

 Nie mam za wiele dziś do powiedzenia. Liczyłam na wiosnę, się przeliczyłam. Liczę teraz na rozwiązanie problemu, śmierdzącego problemu... 
     Opiszę jednak sytuację, która niedawno mnie spotkała. Dotyczy prac wspólnych i tego jak postrzegam robienie prac domowych, projektów czy stroików we dwie osoby. Rozumiem, że nie każdy ma możliwości, czas czy pieniądze by zakupić coś potrzebnego, coś przynieść bądź pomóc. Nie rozumiem jednak jak można być na tyle chamskim i liczyć na to, że odwalę za kogoś całą robotę. Nie zniosę więcej ludzkiej głupoty i lenistwa. 
Przykład 1:
Praca wspólna, dokładnie projekt na lekcję. Wybitnie obszerny i praktycznie nie ma czego skracać, moja drukarka stoi popsuta już od wielu lat. Osoba, nazwijmy ją X nie posiada nic, kompletnie nic. Ani chęci, ani ambicji, ani choć trochę rozumu. W ciągu miesiąca X pojawiła się u mnie tylko raz. Spytać czy robimy projekt czy nie. Robimy, Tara jest ambitna (aż za bardzo) i nie pozwoli sobie na jedynkę z byle czego. 
X nie potrafi wstukać w wyszukiwarkę tematu pracy choć na portalach społecznościowych hakeruje niczym zawodowiec. Po wpisaniu stwierdza, że jest to dla niej za trudne i lepiej żebym ja się tym zajęła. (Agresor ON)
Dostaje kartkę na której napisany jest adres strony, wystarczy wpisać. I wziąć długopis, kartkę i przepisywać wyznaczone przeze mnie tematy. Za trudne. (Agresor wzrasta)
Pracę napisałam sama, pomogła mi kochana Mama, która wie, że tylko strach przed zmarnowaniem życia w poprawczaku zatrzymuje mnie przed wyrżnięciem takich debilów.  
I sama jestem debilem dając się robić w konia po raz kolejny lecz nie chcę się kłócić, zaciskam zęby. Zdążę się odwdzięczyć, z nawiązką. 
Przykład 2:

Wymienię tylko 2, choć było ich całe mnóstwo. Niektóre niewinne, niektóre ważące na zdaniu do następnej klasy. Bardzo ważne. Lecz TO przelało czarę goryczy.
Sytuacja najświeższa. Kolejna praca grupowa. Tym razem we dwie osoby. Zwykły stroik na święta, zwykły, durny stroik. X dopiero tydzień przed przypomniała sobie o zrobieniu czegokolwiek kiedy ja zagłębiałam się w tajnikach historii, angielskiego, fizyki i innych jakże ważnych szkolnych przedmiotów.
Ja rozumiem. Ja wiele rzeczy rozumiem i mogę zrozumieć. Jednakże...
Jak można być takim cwelem dając mi stary, brudny, śmierdzący stroik sprzed kilkunastu lat (Nie zdziwię się jeśli wyciągnięty z jakiego kontenera na śmieci) mówiąc, żebym coś dołożyła od siebie i odda się nauczycielowi. KTO NORMALNY DA NAUCZYCIELOWI COŚ TAKIEGO? WSTYD!!! HAŃBA!!!
(Agresor - poziom krytyczny)
Zrobiłam sama. Mama wyczarowała parę rzeczy, muszę odkupić Babci tak aby się nie zorientowała, że cokolwiek było ruszane. Oddałam pracę, nerwy opadły.
Na lekcji X pyta się mnie czy oddałam nasz stroik. Pytam się jaki stroik? Wspólny. Zrobiłam sama i tu zonk. Nagle staję okoniem. "Z własnych rzeczy, twój stroik ci oddam nie martw się."
Do końca dnia była niezmiernie przytkana.
A mama miała go wrzucić do pieca...

Jestem debilem. Skończonym debilem. Brakuje mi przekleństw na określenie złości, która we mnie siedzi. Obiecuję sobie i Wam, niech mnie w du*ę pocałują wszyscy, którzy liczą na to, że cokolwiek będę robiła. Nigdy więcej. Nigdy.
To mają być ci "kumple" ja się pytam? Rozpoczynam wojnę. Prawdziwą cichą wojnę. Nie chodzi o samo wykorzystywanie, są sprawy gorsze i ważniejsze, których tu nie wymieniłam.
Mam tego dość, po prostu dość. Serdecznie wszystkich mam dość! Ku*wica mnie bierze kiedy siedzę w szkole. Niech czym prędzej nadejdzie kwiecień, maj, czerwiec, wakacje bo w przeciwnym razie będzie źle.