11

     I jak Wam podoba się aktualny wygląd bloga? Stworzyłam nowy nagłówek, którego zmieniać już nie będę. I tło będzie ciemne, tego się raczej nie pozbędę choć zmienię kwiatki na coś normalniejszego. Moja ciemna strona domaga się ciemnego bloga. ;) 

Dziś udało mi się przełamać kilka moich starych lęków z czego jestem niezmiernie dumna. Nie wyobrażacie sobie nawet jak... Choć w pewnych momentach miałam ataki paniki, w których miałam ochotę zwiewać czym prędzej byleby nikt mi nie przeszkodził to dałam radę. Dałam radę. Wreszcie.
     Boicie się czegoś? Rzeczy zwykłych czy niezwykłych? Wejść na piętro czy zamknąć się w ciasnym pomieszczeniu? Może windy, wody (Nie, nie chodzi mi o niemycie się.;)) a może samotności?
Kiedy byłam młodsza bałam się wielu rzeczy, w sumie lęki przyćmiewały mi radość życia.
Cała moja dotychczasowa egzystencja to była ciągła ucieczka. Ucieczka przed samym sobą.Dziś jestem starsza i choć powinnam być mądrzejsza to zdarzają się chwile, w których ta mała zagubiona dziewczynka chce przejąć kontrolę nad starszą już Tarą i doprowadzić do szaleństwa kolejną ucieczką. Nie daję się. Mimo wszystko.
     Każdy z nas czuł kiedykolwiek lęk. Jest on nam potrzebny bo wytycza granice, których nie powinniśmy przekraczać. Co jednak kiedy zaczyna go być za dużo? Co się dzieje kiedy strach zaczyna sterować naszym życiem?

Pierwsze co czujesz w takim momencie to ten dziwny niepokój w środku, który nie chce odejść. Zaczyna rozchodzić się po całym ciele. Mrowienie w sercu rośnie, zaczyna szybciej bić aż w końcu wali jak szalone. Oblewa Cię zimny pot a nogi są jak z waty. Kręci Ci się w głowie, zaraz zemdlejesz. Bang, zwiewasz. Nie myślisz o niczym, najważniejsze to uciec w miejsce bezpieczne - uczucie to znane jest wielu osobom, zasilam szeregi tej armii. 
Wydawało mi się, że tylko ja jestem takim dziwolągiem lecz kiedy Ktoś przez przypadek rozciął sobie dłoń i popłynęła krew to zaczął zmieniać kolory twarzy. Blady, zielony, blady, zielony, blady, trupio blady. 
Znasz to?
Czy może jest Ci to obce?
Co jeśli przez strach zaczynamy tracić życie?
"Nie pójdę na basen - boję się zanurzyć w wodzie."
"Nie pojadę na wycieczkę w góry - umrę jeśli będę musiała wejść na nie."
"Nie dam się namówić na jazdę motocyklem - boję się."
"Nie wejdę do samolotu - nigdy w życiu."
"Nie pojadę windą."
"Nie pojadę nad morze."
"Nie jadę z nimi pod namiot, boję się wody więc po co?"
"Nie wsadzisz mnie do samochodu - zwieję."
"Nie chcę psa - boję się go."
"Nie chcę być w związku - mam lęk przed bliskością."
"Nie chcę być sam - boję się samotności."
I tak ciągle, w kółko i w kółko, coraz więcej nie zrobisz rzeczy bo nie. Bo nie dasz rady, bo się boisz.
      Kiedyś usłyszałam coś mądrego "Jeśli Ty sobie nie pomożesz to nikt Ci nie pomoże." i zgadzam się z tym dopiero po dłuższym czasie. Jeśli to nie od nas wyjdzie inicjatywa aby jakoś sobie pomóc to nikt nam nie pomoże, tylko tylko my znamy siebie najlepiej. Terapie wszelakiego rodzaju, psychiatrzy, psychotropy. Może i pomogło to komuś, nie wątpię.      
     Stop. Tak być nie może, nie możemy tracić tych najpiękniejszych chwil życia przez strach. On nas zniszczy, my stracimy tylko czas i nerwy. I nic nam to nie da.
Może warto spróbować je pokonać, oswoić się z nimi? Dziś mi się udało. Może i Tobie się uda? 

Powoli... Krok po kroczku...